Aktualności

ZAPROSZENIE.pdf

27 XII 2016 r., godz. 17.00

Szkoła Podstawowa im. K. Koźmiana w Bychawce

W programie:

• Jasełka w wykonaniu uczniów z naszej szkoły.
• Łamanie się opłatkiem.
• Świąteczny występ „Słowianek”
• Wspólne śpiewanie kolęd.
• „Moje Boże Narodzenie”- opowieści pokoleniowe.

Mile widziane domowe wypieki, których spożywanie pokrzepi nas podczas wspólnego kolędowania.

Tradycyjnie, jak co roku o tej porze, w naszej szkole pojawił się szanowny Gość. Dzieci rozpoznały go od razu - to Święty Mikołaj! Powitały Go wierszami i piosenkami, a Święty - wyraźnie wzruszony - w zamian obdarował je prezentami. Szczególnie dużo prezentów dostały dzieci klas 1-3 Szkoły Podstawowej, ale i dla innych nie zabrakło cukierków. Mikołaj odwiedził wszystkich, i tych grzecznych, i tych niegrzecznych.

Dnia 12 maja 2016 r. w Bychawskim Centrum Kultury odbyły się gminne eliminacje do XXXV Małego Konkursu Recytatorskiego, w którym uczestniczyło pięćdziesięciu  recytatorów z gminy Bychawa, w tym ośmiu z naszej szkoły. Poziom prezentacji konkursowych był wysoki. Uczniowie byli bardzo dobrze przygotowani, o czym podczas wręczania nagród wspomniała przewodnicząca jury – p. Dorota Szczepańska. Wśród czternastoosobowej grupy laureatów znaleźli się uczniowie z naszej szkoły:

Natalia Frączek (ucz. kl. III) i Tomasz Pizoń (ucz. kl. IV).

Ponadto wyróżnienia otrzymali: Marysia Bartnik (ucz. kl. I) i Patryk Klimek (ucz. kl. VI).

Wszystkim recytatorom serdecznie dziękujemy za udział w drugim etapie konkursu, a laureatom życzymy sukcesów podczas eliminacji powiatowych w Piotrowicach. Powodzenia!

Z dnia na dzień klasowe skarbonki stawały się coraz cięższe, to znak, że uczniowie z naszej szkoły chętnie przystąpili do akcji zbierania funduszy na potrzeby pokrzywdzonych zwierząt.

Dzieci poznały zwierzoprzyjaciół, słuchając opowiadań ukazujących prawdziwe historie pokrzywdzonych zwierząt oraz oglądały prezentację multimedialną. Napisały opowiadania o tematyce związanej z tą akcją.

Cieszymy się, że mogliśmy pomóc zwierzętom potrzebującym, będącym pod opieką Fundacji Ex Lege. Udział w tego typu akcjach kształtuje właściwą postawę dzieci wobec zwierząt, uwrażliwia na ich potrzeby.Akcja miała charakter konkursu – współzawodnictwa między klasami. Każda grupa chciała zebrać jak największą kwotę do klasowej skarbonki.

I -  miejsce zajęli uczniowie kl. IV

II – uczniowie kl. V

III – oddział przedszkolny

IV – uczniowie kl. II

V – uczniowie kl. III

VI – uczniowie kl. I

VII – uczniowie kl. VI

Ostatecznie na konto fundacji przekazaliśmy – 354 zł na zapewnienie pomocy medycznej i pożywienie dla zwierząt potrzebujących.

Umieszczamy również jedno z najciekawszych opowiadań, napisane przez Karolinę Lipiec – ucz. kl. V.

 

Finka – psie serce

(Historia prawdziwa)

 

Wiatr huśtał się na żółtym bezkresie rzepaku, bo od południa nie miał nic lepszego do roboty. Ze wsi dochodziło bicie dzwonów, ponieważ była niedziela. Jestem pieskiem o czarnej i tak zwanej podpalanej sierści. Mam na imię Finka, przynajmniej tak mnie nazywano, gdy trafiłam na dobrych ludzi. Wcześniej byłam bezimienna. Ale od początku.

Przypominam sobie tylko tyle, że jakiś pan wyjeżdżał z rodziną na wakacje i pies stał się kłopotliwy, więc wyrzucił mnie na ulicę. Nie pamiętam, czy było to z jadącego samochodu, czy wystraszył mnie i kazał iść. I tak trafiłam na ulicę. Serce miałam ściśnięte z bólu i rozpaczy. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego wyrzucili mnie po tylu latach? Czy zrobiłam coś złego? Przecież dobrze pilnowałam domu. Dzieci mojego pana lubiły mnie głaskać i przytulać. Zawsze miałam karmę i suche posłanie. A teraz wyrzucili mnie, jak zużyty i niepotrzebny przedmiot. Jestem zwierzęciem, ale czuję tak jak ludzie. Smutek i zmęczenie odebrały mi radość życia. Błąkałam się przez wiele dni to tu, to tam, nie mogąc znaleźć sobie żadnego ustronnego miejsca, w którym mogłabym odpocząć. Byłam bardzo zmęczona, a w dodatku zaczęło grzmieć. Musiałam gdzieś się schronić, nawet pod drzewem. Nagle usłyszałam głos jakiegoś człowieka:

- Psie! Mój psie!

Myślałam, że mój dawny pan mnie szuka. Jakże się pomyliłam! Przybiegłam do tego człowieka i wiecie, co się okazało? Że jest to niewidomy staruszek, który zgubił swojego psa- przewodnika. Sam pan nie da rady przechodzić przez ulicę, dlatego potrzebuje właśnie takiego psa jak ten, którego zgubił. Zaszczekałam.

- Mój psie!- usłyszałam w odpowiedzi- Gdzie jesteś?!

Jeszcze raz zaszczekałam. Pan uklęknął i podbiegłam do niego. Pogłaskał mnie i powiedział:

- Och… Tutaj jesteś! Gdzie się podziewałeś?

 - Chyba mam podobną sierść do tamtego psa - pomyślałam.

- Musisz mnie przeprowadzić na drugą stronę ulicy. Pamiętaj - nigdzie się nie wybieraj Kruszynko.

Zaszczekałam, aby potwierdzić, że nigdzie nie pójdę. Acha, czyli nazywam się Kruszynka. Może być- pomyślałam.

Okazało się, że pan Adam, bo tak nazywali go znajomi, wiedział, że nie jestem jego psem, ale zrobiło mu się żal zmokniętego i bezdomnego psa, który podszedł do niego bez strachu. Zaprowadził mnie na swoje małe podwórze. W domu pana Adama mieszkały dzieci- jego wnuki- Kasia i Klara. Kasia miała 8 lat, a Klara 9. Od razu je polubiłam i radośnie merdałam ogonem. Pomyślałam, że znów będę miała swój dom. Dzisiejszej nocy zamieszkałam na małym podwórzu mojego nowego pana, i mimo że padał deszcz i grzmiało, nie bałam się wcale, bo miałam to czego chciałam: jedzenie i własną budę! Było mi ciepło, więc poszłam spać.

Na drugi dzień świeciło słońce i do pana Adama przyjechał w odwiedziny jego kuzyn. Mieli robić grilla. Dostałam upieczoną i gorącą jeszcze kiełbaskę. Miałam nadzieję, że będzie to jeden z najlepszych dni w moim życiu. Jakaś pani zawołała pana Adama do domu i spędzili w ten sposób trochę czasu. Małe dzieci były na dworze i najpierw zaczęły mnie głaskać, potem brać na ręce i nie uwierzycie- chciały mnie udusić! Sprytne dzieci założyły mi na szyję mocny sznurek, a że byłam nauczona chodzić na smyczy pomyślałam, że może wyprowadzą mnie na spacer. Kasia mnie trzymała na rękach, a Klara podłożyła kilka deseczek pod łapy. Sznurek przywiązały do jednej z gałęzi. Kasia postawiła mnie na tych deskach, a Klara powoli usuwała mi deski z pod łap, tak, że zaczynałam się dusić. Dzieci cieszyły się, że mają świetną zabawę i zakładały się, po jakim czasie zdechnę. Gdy zostały mi tylko dwie deseczki już prawie nie oddychałam. Nagle pani Marta zobaczyła przez okno, co robią dzieci i krzyknęła do nich:

- Co robicie? Chcecie zabić tego psa?!

Wzięła nóż, aby przeciąć sznur i gdy to zrobiła, bardzo powoli mnie zdjęła. Deski kazała odłożyć na miejsce, na dzieci nakrzyczała, a mnie pogłaskała i dała wody do picia.

Gdy pan Adam dowiedział się o tym, powiedział, że narobiłam kłopotu, i że znajdzie sobie lepszego psa, który nie sprawia tyle problemów, co ja. Zrobiło mi się przykro, nawet bardzo. W dodatku wyrzucili mnie z domu! Nakarmili mnie ostatni raz i wypędzili kijem. Mimo wszystko, nie znienawidziłam ich, ale nadal kochałam. To była moja druga rodzina. Miałam nadzieję, że znajdę kolejną, która mnie zechce.

Błąkałam się wiele dni. Byłam głodna, brudna i bardzo wychudzona. Pewnego dnia, jakiś pan dał mi jedzenie i starą szmatkę, na której przespałam noc. Następnego dnia nogi zaprowadziły mnie pod szkołę na wsi. Była to mała, żółta szkółka i wyglądała przyjaźnie. Dziewczynki mnie głaskały, a chłopcy patrzyli tylko z pogardą. Nagle zawołali mnie. Więc pobiegłam. Było około 14:00, kiedy chłopcy wracając ze szkoły, zabrali mnie ze sobą do pobliskiego parku. Jeden z chłopców o rudych włosach szarpnął mnie za uszy i powiedział do mnie:

- No to kundlu, teraz zabawimy się. Chłopaki trzymajcie go. A ty – zwrócił się do chudego chłopca z podbitym okiem – podaj mi sznurek i puszki.

Rudy chłopak złapał mnie za ogon i przywiązał do niego sznurek, a na jego drugim końcu puszki. Puścili mnie i zaczęli mnie ganiać między drzewami. Gdy któryś mnie złapał, to kopał bez litości i znowu puszczał, a sznurek na ogonie zaciskał się coraz bardziej.

Mieli niezłą zabawę, gdy tak uciekałam ze strachu od nich i od tego, co miałam na ogonie. Wreszcie wybiegłam z parku na ulicę. Puszki obijały się o asfalt, robiąc wiele hałasu. Ludzie oglądali się za mną, ale nikt mi nie pomógł. Mówili tylko:

- To pewnie sprawka tych łobuzów ze szkoły.

Biegałam w tę i z powrotem, próbując jakoś zdjąć te puszki z ogona, które tak mnie denerwowały, a sznurek sprawiał ogromny ból. Chodziłam jakiś czas z tymi puszkami, ocierałam je o drzewa, żeby się ich pozbyć, lizałam obolały ogon, ale to nie pomagało.

W końcu nawet już nie chciało mi się chodzić… Te puszki robiły się coraz cięższe. Pewnego razu znów zobaczyłam tych okropnych chłopców, więc zaczęłam uciekać, a oni gonili mnie, aż do jakiegoś gospodarstwa. Znalazłam małą dziurkę w ogrodzeniu i wskoczyłam na jakieś podwórko. Chłopcy przestali mnie gonić, ale ja biegłam ze strachu dalej. I niechcący sznurek z ogona wplątał się w jakieś deski, a potem w krzewy malin i utknęłam. Nagle jakaś kobieta wyszła z domu i zaczęła iść w moją stronę. Mając przykre doświadczenia z ludźmi, jeszcze bardziej się bałam. Po prostu trzęsłam się ze strachu. Podeszła do mnie, spojrzała na wychudzone ciało i mój ogon.

- Biedaku! – powiedziała – Kto to ci zrobił? Jak można być tak bezdusznym?! Nie bój się. Pomogę ci.

Zawołała swoją córkę, którą poprosiła o przyniesienie noża. Delikatnie wyplątała mnie z malin i odcięła puszki. Potem wzięła mnie na ręce i zdjęła nieprzyjemne sznurki, pogłaskała, przytuliła oraz dała jedzenie i wodę. Gdy odpoczęłam wypuściła mnie poza ogrodzenie i pomyślałam, że chce mnie wyrzucić, tak jak inni i znowu będę głodna, bez domu. Zwinęłam się w kłębek pod pobliskim drzewem i usnęłam. Następnego dnia czekała na mnie miska z czystą wodą i karma. Nie mogłam uwierzyć, że ktoś chce mi pomóc. Byłam nieufna wobec ludzi, więc czekałam na dalszy rozwój wydarzeń. W kolejne dni kobieta częściej do mnie wychodziła i czasami dawałam się pogłaskać. Z każdym dniem było coraz lepiej. Czułam, że to chyba będzie mój nowy dom. Chociaż spałam jeszcze poza podwórkiem, to już czułam się pełnoprawnym członkiem nowej rodziny, do tego stopnia, że gdy pojawiał się ktoś obcy lub przechodził w pobliżu gospodarstwa, to zawzięcie szczekałam informując gospodarzy, że zbliża się obcy. Kobieta, która mnie uratowała z podziwem patrzyła na moje zachowanie. Pewnego dnia zawołała mnie i wprowadziła na podwórko, na którym czekała na mnie ciepła buda i … nowe imię – Finka. Jak się okazało na podwórku mieszkał już inny pies - Maks, z którym szybko zaprzyjaźniłam się. Byłam szczęśliwa. Wreszcie znalazłam nowy dom i kochających mnie ludzi, którzy nigdy mnie nie skrzywdzili, a jedyną pamiątka po dawnym życiu została szara sierść na ogonie w miejscu wiązania sznurka. Z nową rodziną przeżyłam wiele wspaniałych lat i urodziłam jedenaścioro szczeniąt, które znalazły dobre domy.

Pomimo tego, że w moim życiu było wiele złych chwil, a ludzie byli bardzo okrutni i bezduszni, a moje życie w pewnym momencie straciło sens, to jednak los dał mi drugą szansę, by być kochaną i szczęśliwą. Chciałabym, aby każde bezdomne i odtrącone zwierzę miało szansę taką, jak ja dostałam.  A ludziom bezdusznym, chcę zostawić przesłanie: „Kochajcie nas,  tak jak my was kochamy. Nie krzywdźcie nas, bo czujemy tak jak wy. Bądźcie wierni wobec nas, tak jak my jesteśmy, bo nasze losy są ze sobą  splatane.”

Oto moja historia, którą chciałam wam przybliżyć. Gdy ją czytacie, to zapewne jestem już w psim niebie z moją rodziną i innymi psami, których spotkał podobny los i to z nie zawsze szczęśliwym zakończeniem. Przypomnijcie sobie moją historię, gdy będziecie chcieli skrzywdzić jakiegoś psa, kota, czy inne zwierzę. My zawsze będziemy was kochać, bo jesteście naszymi przyjaciółmi, których nie można krzywdzić.

W dniu dzisiejszym (4.05) społeczność naszej szkoły uczciła 225 rocznicę uchwalenia Konstytucji 3 Maja. Na tę okazję uczniowie klasy szóstej przygotowali i przedstawili inscenizację słowno - muzyczną.

Były wiersze, były piosenki (oczywiście, że nie mogło się obyć bez Witaj Majowa Jutrzenko), były słowa Konstytucji, było biało - czerwono, było patriotycznie, było radośnie.

Fotorelacja >>>

 

Dnia 12 kwietnia 2016 r. w ramach realizacji zadań zawartych w „Programie wychowawczym” i „Programie profilaktycznym” w naszej szkole odbyło się spotkanie  uczniów  kl. I - VI z policjantami. Zajęcia profilaktyczne prowadził starszy aspirant – pan Rafał Trocki z Komendy Miejskiej Policji w Lublinie, a towarzyszył mu nasz dzielnicowy, młodszy aspirant – pan Marek Jarzyna. Prowadzący – p. Rafał Trocki w sposób interesujący omówił następujące zagadnienia:

- bezpieczna droga ucznia do i ze szkoły;

- zachowania uczniów w szkole wobec kolegów, nauczycieli i innych pracowników;

- kontakty z osobami obcymi;

- cyberprzemoc;          

- środki psychoaktywne;

- zachowanie się podczas ataku psa.

W trakcie zajęć zwrócił szczególną uwagę na prawa i obowiązki pieszych jako uczestników ruchu drogowego, zachowania przemocowe w szkole, bezpieczne spędzanie czasu wolnego po lekcjach i bezpieczne korzystanie z telefonów komórkowych, a także z internetu.  Razem z naszymi uczniami zademonstrował , w jaki sposób można uwolnić się od napastnika i jak zachować się podczas ataku psa.

Na zakończenie spotkania, starszy aspirant omówił umundurowanie policyjne i osobiste wyposażenie policjanta, którym posługuje się w czasie swojej służby.

Skupienie uwagi uczniów świadczyło o ich zainteresowaniu problematyką jaką przedstawili goście spotkania.

Już po raz piaty uczniowie naszej szkoły przyłączyli się do akcji "Twój Dar Serca dla Hospicjum". Zbieramy pieniądze na rzecz Lubelskiego Hospicjum dla Dzieci im. Małego Księcia.

Lubelskie Hospicjum dla Dzieci im. „Małego Księcia” funkcjonuje od 1997 roku – jest jedynym w Polsce południowo-wschodniej domowym hospicjum dla dzieci. Zostało powołane, aby objąć domową opieką dzieci i młodzież z chorobami nowotworowymi oraz innymi nieuleczalnymi i postępującymi schorzeniami.

Zebrane pieniądze pomogą nieuleczlnie chorym dzieciom cieszyć się każdą chwilą życia w otoczeniu najbliższych.

Gorąco prosimy o wsparcie Akcji.

Szczegóły >>>

Dzisiaj - 5 kwietnia - szóstoklasiści przystąpili do swojego pierwszego ... prawie egzaminu. Pisali sprawdzian, który badał poziom opanowania treści programowych z przedmiotów ogólnokształcących (głównie język polski i matematyka) oraz języka obcego (w naszej szkole angielskiego). Prace uczniowskie będą oceniane przez egzaminatorów zewnętrznych - wyniki poznamy pod koniec maja.

Pierwsza część sprawdzianu trwała 80 minut i sprawdzała wiedzę z języka polskiego oraz matematyki. Po przerwie rozpoczęła się druga część z języka angielskiego. Na jej napisanie uczniowie mieli 45 minut.

Był to najprawdopodobniej sprawdzian historyczny, bo ... ostatni. Resort edukacji zapowiedział likwidację, od przyszłego roku, sprawdzianu dla szóstoklasistów. 

Po sprawdzianie wszyscy nasi uczniowie byli w dobrych humorach i liczą na świetny wynik.

- Mam nadzieję na co najmniej 80 proc. – mówił jeden z uczniów.
– Pytania były łatwiejsze niż na teście próbnym. Jedynie kilka zadań z matematyki było podchwytliwych, na przykład przy obliczeniach prostopadłościanu, ale dałem radę. – cieszył się inny.

5 kwietnia 2016. (wtorek) odbędzie się sprawdzian dla uczniów klasy szóstej.

Przypominamy, że ten dzień dla pozostałych uczniów jest dniem wolnym od zajęć dydaktycznych.

 

DOBRE RADY NA  TEN DZIEŃ DLA SZÓSTOKLASISTÓW

1. Zjedz w domu lekkie śniadanie, pamiętaj, że twój mózg potrzebuje energii, by wydajnie pracować. Poza tym burczący brzuch mógłby Ci przeszkadzać w skupieniu się nad zadaniami sprawdzianu.

2. Nie przychodź do szkoły za wcześnie. Godzinne siedzenie przed salą egzaminacyjną skutecznie zwiększy Twój stres. Udzieli Ci się także zdenerwowanie kolegów.

3. Pamiętaj jednak, by na sprawdzian się nie spóźnić.

4. Pamiętaj też, by zabrać ze sobą wszystkie potrzebne pomoce: tylko pióro lub długopis z czarnym tuszem i linijkę. Nie wolno przynosić i używać żadnych urządzeń telekomunikacyjnych.

5. Jeśli chcesz, poproś, by tego dnia w drodze do szkoły towarzyszył Ci ktoś bliski.

6. Gdy otrzymasz arkusze sprawdzianu, słuchaj uważnie instrukcji nauczyciela i postępuj zgodnie z nimi.

7. Zanim przystąpisz do pracy, wykonaj kilka spokojnych, głębokich oddechów i pomyśl: „Jestem dobrze przygotowany, poradzę sobie z tym sprawdzianem”.  

8. Nie zapomnij o modlitwie do Ducha Świętego.

9. Uważnie czytaj tekst sprawdzianu; większość odpowiedzi na pytania sprawdzianu znajduje się w jego treści.

10 .Rozwiązując test:

- czytaj uważnie polecenia;

- dbaj o staranność i estetykę zapisu;

- czytaj uważnie, do końca i ze zrozumieniem;

- odpowiadaj dokładnie na pytania;

- pisz zdania pojedyncze rozwinięte zamiast złożonych;

- dbaj o staranność zapisu działań matematycznych;

- działania matematyczne przelicz dwa razy;

- zapisuj każde działanie - każdy punkt może się przydać;

- nie powtarzaj wyrazów w bliskim sąsiedztwie;

- liczy się jakość a nie ilość napisanego tekstu;

- sprawdź poprawność wyniku z warunkami zadania;

- jeżeli zdążysz - przeczytaj raz jeszcze wypracowanie, dostaw brakujące przecinki i popraw błędy;

- rozwiązuj w pierwszej kolejności zadania łatwe - trudne pozostaw na zakończenie;

- skup się na zadaniach, pracuj intensywnie i pokaż wszystkim na co naprawdę Cię stać
 

11. Po sprawdzianie zasługujesz na nagrodę, bez względu na to, jak Ci na nim poszło. Przygotowanie się do sprawdzianu to była ciężka praca. Idź na coś słodkiego, kup sobie prezent. Zrób dla siebie coś miłego.

12. Pamiętaj, że bez względu na wynik sprawdzianu po wakacjach będziesz uczyć się w gimnazjum.

POWODZENIA !  BĘDZIE DOBRZE!