„Najdroższa ziemio bychawczyńska,

      ziemio skowronka i malwy,

      ludową pieśnią karmiona

      najpiękniejszej barwy…”

                                 Stefan Olech

O tym, że w Bychawce mieszkali i mieszkają ludzie z pasją, wiemy wszyscy. Czasami tak niewiele potrzeba, żeby spotkać na swojej drodze właśnie takiego człowieka. Jakiś czas temu, realizując w szkole projekt ph.: „Czerpać z kultury” razem  z uczniami poszukiwaliśmy takich osób. Udało nam się dotrzeć do kilku mieszkańców naszej małej ojczyzny.                                          Dużym zaskoczeniem dla uczestniczących w zajęciach było odkrycie, że w Bychawce żył i tworzył  pan Stefan Olech (ur. w Bychawce  4 VIII 1914 r.; zm. 16 X 1990 r. w Bychawce): rolnik, malarz – amator, poeta, strażak, a przede wszystkim mąż, ojciec i społecznik.

W 2014 r. podczas Święta Szkoły zorganizowaliśmy pierwszą wystawę obrazów pana S. Olecha, które do szkoły przywiózł syn artysty – p. Krzysztof Olech, z którym od tego wydarzenia cały czas współpracujemy, i który przekazał naszej szkole pokaźną liczbę obrazów swojego ojca. Zanim obrazy zostały wyeksponowane na stałe w szkole i stworzyły szkolną galerię, były one prezentowane w formie miesięcznej ekspozycji w 2015 r. w Galerii Bychawskiego Centrum Kultury.

Podczas uroczystości promującej twórczość malarską pana S. Olecha nasi ówcześni niezawodni recytatorzy prezentowali wiersze naszego bychawczyńskiego twórcy.

Zebrane przez p. Krzysztofa Olecha utwory ojca, stały się kolejną inspiracją, aby pochylić się nad jego twórczością i wykonać jego testament wyrażony w wierszu.

„Pragnę, by mój wysiłek intelektualny nie poszedł na marne,                                                                                                              by zapuścił korzenie i wrósł głęboko w tę Bychawki ziemię…” (fr.)

Marzenie o wydaniu tomiku wierszy – artysty samouka, stało się rzeczywistością!

Promocja książki pt.: „Bychawka malowana słowem i  pędzlem Stefan Olech – człowiek z pasją” odbyła się w Szkole Podstawowej im. K. Koźmiana w Bychawce, w Bychawskim Centrum Kultury i w Filii Miejskiej Biblioteki Publicznej w Bychawce. Wszystko to działo się w 2019 r.

Nie poprzestaliśmy jednak na tradycyjnej formie promocji twórczości artysty. Dzięki kolejnemu człowiekowi (z wielką pasją)           i oczekiwaniom czytelników postanowiliśmy przywołać pamięć i twórczość artystyczną p. S. Olecha w nieco innej formie – równie trwałej i  bardzo popularnej w obecnym świecie. Otóż, p. Dariusz Hanaj, któremu serdecznie dziękujemy: nagrał, zmontował        i opublikował film pt.: „ Bychawka malowana słowem i pędzlem. Promocja twórczości Stefana Olecha – mieszkańca Bychawki, malarza-amatora i poety ludowego”.

Zapraszam do jego obejrzenia, życząc wielu wzruszeń i wspomnień.

https://www.youtube.com/watch?v=KpKlmXwjHw0                                                           Anna Bartnik

W bieżącym roku odbędzie się jubileuszowa XXX edycja Międzynarodowego Konkursu „Kangur Matematyczny”.  Po raz pierwszy młodzi Polacy przystąpili do konkursu w 1992 roku.  Konkurs wywodzi się z kraju, w którym żyją kangury, czyli z Australii, gdzie po raz pierwszy został zorganizowany już w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Konkurs ten został wpisany w 1994 roku do kalendarza imprez UNESCO, od lat odbywa się pod patronatem Rady Europy. Międzynarodowy Konkurs "Kangur Matematyczny" jest w chwili obecnej najbardziej masową imprezą matematyczną na świecie – w 2019 roku rozgrywany był w 80 krajach na wszystkich kontynentach.

Konkurs doskonale sprawdził się jako forma popularyzacji matematyki wśród dzieci i młodzieży szkolnej, przyczynia się do wzbudzenia zainteresowania tym przedmiotem a także integruje młode pokolenie ze starszym bowiem często się zdarza, że zadania konkursowe na etapie przygotowawczym uczniowie rozwiązują razem z rodzicami, z dziadkami.

W tym roku uczniowie naszej szkoły, już tradycyjnie, wezmą udział w konkursie. Do konkursu zgłosiło się ich 28. I tak:

w kategorii Maluch (klasa III i IV) zgłosili się:

- z kl. III: Chmielowiec Maja, Kania Dawid, Marciniuk Szymon, Murawiecki Szymon, Niedźwiadek Jakub, Piekarz Michał, Ponieważ Lena, Seń Jakub, Zieliński Paweł,

- z kl. IV: Baran Borys, Kałużny Tomasz, Maziarz Natalia, Niedźwiedź Oliwia, Skoczylas Wiktoria, Sopoćko Jakub,

w kategorii Beniamin (klasa V i VI) zgłosili się z kl. VI: Bartnik Maria, Dojutrek Anna, Dojutrek Maria, Grela Dawid, Krasucka Malwina,

w kategorii Kadet (klasa VII i VIII) zgłosili się:

- z kl. VII: Dojutrek Kinga, Dyś Agata, Jakubowska Karolina, Piekarz Mateusz, Sopoćko Oliwia,

- z kl. VIII: Frączek Natalia, Janik Patryk, Lis Alicja.

Uczniowie będą rozwiązywać zadania konkursowe 22 kwietnia o godz. 9:00, natomiast od przyszłego tygodnia rozpoczynamy przygotowania on-line na platformie MsTeams – pierwsze spotkanie już we wtorek 16. marca.

Wszyscy zapisani zostaną przydzieleni do zespołu Kangur i w ramach tego zespołu będziemy spotykać się dwa razy w tygodniu (wtorki i czwartki) od godz. 18:00

A póki co proponuję testy z poprzednich lat  →→→

i piosenkę o .... →→→

Zbigniew Maksim

W tym roku tradycyjne już Święto Kobiet obchodziliśmy w wersji on-line.                                       

Na początku lekcji szukaliśmy odpowiedzi na pytanie: Co to jest dzień kobiet? I udało nam się nawet znaleźć odpowiedź. Zobacz tutaj, a też będziesz wiedzieć →→→

Następnie chłopcy złożyli życzenia swoim koleżankom – życzenia przekazywane były on – line (tym razem nie było praktycznie żadnych zakłóceń sieciowych, każdemu działały mikrofony). Z życzeniami można się zapoznać na prezentacji przygotowanej przez chłopców (przy wykonywaniu prezentacji swoje „trzy grosze” dołożył wychowawca) →→→

Po części z życzeniami omówiliśmy przygotowane przez uczniów prezentacje pn. „Trzy kobiety, które wywarły duży wpływ na losy świata”. Prezentacje na ten temat przesłali (wg kolejności przesłania): Szymon Chyżewski, Dawid Grela, Malwina Krasucka, Aleksandra Murawiecka, Bartosz Janik, Bartłomiej Marzec, Alicja Poleszak, Jakub Pietrzak, Bartosz Pietrzak, Maria Bartnik.
Uczniowie najczęściej wskazywali Marię Skłodowską – Curie, Matkę Teresę z Kalkuty a także Margaret Thatcher. Nikt nie wskazał Kleopatry, a przecież wiadomo, że „gdyby nos Kleopatry był krótszy inne byłoby oblicze świata”. Bardzo możliwe, że gdyby nos Kleopatry był krótszy to Marek Antoniusz nie zakochałby się w niej, a wtedy nie przegrałby tak łatwo wojny z Oktawianem. A więc to nie Zachód, a Wschód (nie Rzym, a Aleksandria) zdominowałby naszą kulturę.

Po lekcji chłopcy (delegacja w składzie Dawid Grela, Jakub Pietrzak – podziękowania dla mamy Dawida) odwiedzili koleżanki w ich domach. Do wcześniejszych życzeń dołączyli kwiatek i skromny upominek okolicznościowy. Na zdjęciach widać, że dziewczyny były bardzo ukontentowane.

Coś mi się wydaje, że oprócz Dnia Kobiet będą chciały świętować też Dzień Dziewczyny, który obchodzony jest 11-go października ;)

Wychowawca kl. VI

7 marca 2021 r. przypada 165. rocznica śmierci Kajetana Koźmiana, który od 3 czerwca 1990 r. jest Patronem naszej szkoły. W swoim życiu pełnił różne funkcje, ale głównie był poetą - reprezentantem klasycyzmu, krytykiem literackim       i teatralnym, publicystą, pamiętnikarzem oraz tłumaczem. Ponadto był zacnym człowiekiem i patriotą. 

Zmarł w Piotrowicach 7 marca 1856 roku przeżywszy 85 lat  i został pochowany w skromnym grobie na cmentarzu       w Bychawce.

W poetyckiej twórczości K. Koźmiana wyróżniają się przede wszystkim: „Pamiętniki”, ody, poematy, mowy, biografie, wiersze i różne inne pisma.

Na szczególną uwagę zasługują „Pamiętniki”, które są barwną fotografią obyczajowości ziemiaństwa zamieszkującego okolice Bychawy.

Swój poemat „Ziemiaństwo polskie” poświęcił wieśniakom, a dochód uzyskany ze sprzedaży pierwszego wydania przeznaczył       na fundusz dla swoich włościan, których szanował, cenił, otaczał ojcowską opieką, a którym jego syn – Andrzej Edward – zniósł pańszczyznę w roku 1846.

Pamiętajmy w tym dniu o Patronie naszej szkoły, stańmy w zadumie nad jego grobem i weźmy sobie do serca jego słowa:

„Szukajcie szczęścia drugich, a znajdziecie swoje.”

K. Koźmian, Ziemiaństwo polskie, Pieśń IV

                                                                                                                                                                                            Anna Bartnik

 

Ostatnie dni przyniosły nieoczekiwanie zmienną pogodę. Nagle zrobiło się cieplej, słonecznie, a w powietrzu można poczuć  zbliżającą się wiosnę.                                                      

Powoli, małymi kroczkami przyroda budzi się do życia, a my chętnie chodzimy na spacery, aby obserwować zmiany zachodzące w przyrodzie. Aby zmienić nastrój i dekorację naszej szkoły ogłaszamy konkurs plastyczny pt. Pierwsze oznaki wiosny, którego celem jest budzenie wrażliwości na otaczające nas piękno przyrody.                                                                                                                                

Zasady konkursu:

1. W konkursie biorą udział uczniowie klas I – III
2. Każdy uczestnik przygotowuje jedną pracę konkursową w formacie A3 (duży blok techniczny)
3. Promowane będą: estetyka i pomysł
4. Technika wykonania prac – dowolna (kredki, pastele, farby, wycinanki)

Termin dostarczenia prac i ogłoszenie wyników:

- Prace należy dostarczyć do wychowawców klas do dnia 16 marca br.

- Wyniki konkursu zostaną ogłoszone 22 marca br.

Zasady przyznawania nagród:

- Dyplomy zostaną przyznane za 1, 2 i 3 miejsce.

- Każdy uczestnik otrzyma pozytywną uwagę do dziennika elektronicznego.

- Wszystkie prace spełniające zasady będą dekorowały korytarz szkolny.

Zespół Nauczycieli I Etapu

Koordynator konkursu: J.Maksim

To polskie święto obchodzone corocznie 1 marca od 2011 r., poświęcone upamiętnieniu żołnierzy antykomunistycznego i niepodległościowego podziemia, którzy po zakończeniu II wojny światowej nie złożyli broni, ale zdecydowali się na podjęcie nierównej walki o suwerenność i niepodległość Polski, walcząc z totalitarnym reżimem powojennej Polski. 

Ostatnim partyzantem podziemia antykomunistycznego był sierżant Józek Franczak ps. „Lalek”. Walkę prowadził od września 1939 r. jako zawodowy podchorąży w Równem na Wołyniu, następnie wchodził w skład Armii Krajowej, a później „Wolności i Niezawisłości”. Służba Bezpieczeństwa PRL namierzyła go dopiero w 1963 r.

„Lalek” nie chciał dać się aresztować i zginął w strzelaninie z milicją i SB.

W związku z obchodami tego święta uczniowie klasy VII razem z wychowawczynią spotkali się w piątek 26 lutego w ramach zajęć z wychowawcą na cmentarzu parafialnym w Bychawce. Po podaniu uczniom podstawowych informacji o marcowym święcie narodowym, najpierw uczniowie uporządkowali wskazane groby, a następnie oddali hołd i cześć „Żołnierzom Niezłomnym”, odmawiając wspólną modlitwę i zapalając znicze na symbolicznym Grobie Nieznanego Żołnierza i  Pomniku ku czci ofiar II wojny światowej pochodzących z Bychawki i okolic.

Mam nadzieję, że lekcja polskości pozostanie w sercach młodych Polaków na długo, a słowa rotmistrza Witolda Pileckiego, które skierował do swoich dzieci niech będą apelem tego "Bohatera Niezwyciężonego" do młodego pokolenia: „Kochajcie ojczystą ziemię. Kochajcie świętą wiarę i tradycję własnego narodu. Wyrośnijcie na ludzi honoru zawsze wierni uznanym przez siebie najwyższym wartościom, którym trzeba służyć całym swoim życiem.”

Wychowawczyni kl. VII

Nagranie pieśni zostało zrealizowane w szkole, w dniu 10 grudnia 2019 r. Jeszcze raz dziękujemy panu Dariuszowi Hanajowi      za bezinteresowną pomoc w  nagraniu hymnu, koncepcję teledysku i końcowy montaż!

Poniżej umieszczamy film i archiwalne zdjęcia z tego wydarzenia!

https://www.youtube.com/watch?v=CsGm6BirG90    

Krzysztof Mendykowski

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              

 

Przechodniu, powiedz współbraciom,
że walczyliśmy mężnie i umierali bez trwogi
Ale z troską w sercu o losy Polski
Losy przyszłych pokoleń - o wasze losy.

                                                               (napis na pomniku  Bitwy pod Olszynką Grochowską)
                                                   
                                                                                                                

25. lutego 1831 roku, miała miejsce bodajże największa, najbardziej zacięta i bohaterska bitwa jaką Wojsko Polskie stoczyło w XIX wieku. Była to bitwa z Armią Rosyjską na przedpolach Warszawy, pod Olszynką Grochowską.                                                                                                                                 
Celem strategicznym Rosjan było zdobycie Warszawy i stłumienie patriotycznego zrywu Polaków, jakim było Powstanie Listopadowe. Po wcześniejszych bojach i potyczkach (wojska rosyjskie przekroczyły granicę Królestwa Polskiego 5. lutego) wojska rosyjskie dotarły pod Warszawę w drugiej połowie lutego. Droga na Warszawę prowadziła przez Grochów, gdzie Wojsko Polskie utworzyło linię obronną, której kluczowym punktem był las, nazwany później Olszynką Grochowską.                                                         
Dowodzący Armią Rosyjską feldmarszałek Dybicz musiał więc przełamać pozycje polskie blokujące drogę do Warszawy. Około godz. 9:00 artyleria rosyjska otworzyła ogień w kierunku pozycji polskich.          
Po ostrzale artyleryjskim na obrońców Olszynki ruszyła piechota rosyjska (w pierwszej fazie bitwy Olszynki broniła 2. dywizja piechoty gen. Franciszka Żymirskiego w skład której wchodził m. in.  7. pułk piechoty dowodzony przez gen. Franciszka Rohlanda). Żołnierze rosyjscy wdarli się do lasu olszynowego, rozpoczęła się zażarta walka.                                                           
Generał Rohland zagrzewał żołnierzy do walki, wołając: „Dziatwa! Ani kroku im dalej! Za broń, pal! Potem na bagnety!”.
Po odparciu trzech ataków żołnierze Żymirskiego, zagrożeni okrążeniem przez Rosjan, wycofali się z Olszynki. Głównodowodzący wojskami polskimi, gen. Ignacy Chłopicki chcąc odbić kluczową pozycję skierował do kontrataku żołnierzy z dywizji gen. Skrzyneckiego i gen. Szembeka.

„Dowódcy nasi czują wielkość i trudność chwili i zamierzają z siebie dać przykład. Na czele stają: Żymirski, Roland, Czyżewski, Jurski, Staniszewski, Sośnicki i tylu innych, kto ich wyliczy. Wszystko jest na przodzie, wszystko przed frontem, śmiercią gardzą, bo za ojczyznę walczą. Nieprzyjaciel ufny w liczbę śmiałym krokiem się zbliża i przy rowach znów bój krwawy i zacięty się wszczyna, krew obficie płynie, trup przy trupie pada. Trzykroć Moskale chcą rów przebyć, trzykroć za niego są przerzucani. Szeregi nasze przerzedzają się, lecz męstwo liczbę zastępuje, zwycięstwo wątpliwe, waha się” – tak Stanisław Barzykowski, członek Rządu Narodowego, uczestnik bitwy, relacjonował polski kontratak.

Żołnierze rosyjscy nie wytrzymali impetu uderzenia i zaczęli się wycofywać, bezładnie, niemal w panice. Olszynka została odzyskana, a Rosjanie odrzuceni na pozycje wyjściowe.
Dybicz dysponował jednak jeszcze świeżymi wojskami, które skierował do kolejnego ataku na stanowiska polskie. Rosjanie ponownie wdarli się do Olszynki.
Gen. Chłopickiemu pozostała ostatnia możliwość: użycie do kontrataku wojska z dywizji gen. Krukowieckiego i kawalerii gen. Łubieńskiego. Niestety generałowie ci odmówili wykonania rozkazu i nie posłali swoich wojsk do walki.  Na domiar złego w tym czasie ranny został gen. Chłopicki i nie wrócił już do walki. Dowództwo przekazał gen. Skrzyneckiemu, który tak naprawdę rozkazywał tylko swojej 3. dywizji. Zamieszanie związane z dowodzeniem odbiło się ujemnie na dalszy przebieg bitwy, gdyż ze strony polskiej nikt nie był w stanie jej koordynować.  
Gen. Skrzynecki nie zamierzał bronić lasku, chciał się wycofać w kierunku Warszawy. Widząc to, Rosjanie zdecydowali się na decydujące uderzenie. Tym razem do walki przystąpiła kawaleria, która zaatakowała z niebywałą brawurą i impetem.
Zmęczone oddziały polskie odparły atak. Nastąpiła konsolidacja obrony i doszczętne rozbicie rosyjskiego pułku kirasjerów. Zapadający zmierzch, ale też bohaterska postawa Polaków i poniesione straty własne sprawiły, że feldmarszałek Dybicz nakazał odwrót swoich wojsk rosyjskich.

Bitwa na polach Grochowa była niezwykle krwawa. Rosjanie stracili ok. 10 tys. zabitych i rannych, Polacy ok. 7 tys. Nie przyniosła zwycięstwa żadnej ze stron, ale postawa polskich żołnierzy złamała na pewien czas napór armii rosyjskiej. Nie udało się jej zająć Warszawy już w lutym 1831 r. Rosjanie zajęli ją dopiero we wrześniu.

Ignacy Kruszewski, adiutant gen. Chłopickiego, oceniał:

„Tak skończyła się ta pamiętna batalia, bez wodza prawie, bez związku, przy niesubordynacji i zawiści niektórych generałów, przy niewypełnionych rozkazach, nie zostaliśmy złamani, nie stracili armat, niewolnika więcej wzięli, jak nieprzyjaciel ujął, kilkaset tylko kroków ustąpiliśmy pola. […] Nieszczęśliwy granat, pękając pod koniem Chłopickiego, pozbawił nas wygranej, której skutków dla Ojczyzny naszej i dla całej Europy nikt obrachować nie zdoła”.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dzisiaj, dokładnie w 190. rocznicę bitwy, uczciliśmy pamięć Bohaterów spod Olszynki Grochowskiej. Najpierw na godzinie wychowawczej w klasie VI uczniowie zostali zapoznani z opisanymi wydarzeniami. Po południu natomiast dość liczna reprezentacja klasy udała się razem z wychowawcą na miejscowy cmentarz, gdzie spoczywa jeden z głównych Bohaterów bitwy pod Olszynką Grochowską gen. Franciszek Rohland.
Wspólnie odmówiliśmy modlitwę za Generała i wszystkich poległych, zapaliliśmy znicze.
Przy kwaterze Rohlandów, gdzie spoczywają najbliżsi Generała, była okazja do opowiedzenia uczniom historii Rodziny Rohlandów.

Wychowawca kl. VI
 

 

„A niechaj narodowie wżdy postronni znają, iż Polacy nie gęsi, iż swój język mają.”

Mikołaj Rej

                                                                                                                          

21 lutego warto przypomnieć sobie frazeologizmy związane ze słowem -  język, wszak tego dnia obchodzimy Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego, który 17 listopada 1999 r. został ustanowiony przez UNESCO. Corocznie obchodzimy go 21 lutego.

Oto niektóre związki frazeologiczne, które warto przeczytać i przypomnieć sobie ich znaczenie właśnie w tym dniu.

Trzymać język za zębami.                                   

Ciągnąć kogoś za język.               

Mieć coś na końcu języka.           

Mówić, co ślina na język przyniesie.

Zasięgnąć języka.

Mieć cięty język.

Łamać sobie język.
 

Szanujmy język polski i dbajmy o jego piękno, aby komunikacja między Polakami była poprawna, a język polski, o który walczyło kilka pokoleń Polaków, był nieustannie pielęgnowany i świadczył o naszej odrębności narodowej!

Nawiązując do Dnia Języka Ojczystego pragniemy zorganizować szkolną akcję ph.: „Czytam, więc jestem”, której głównym celem jest promocja polskiej literatury i upowszechnianie czytelnictwa.

Wystarczy tylko przesłać krótką recenzję polecanej książki.

Najciekawsze propozycje zostaną umieszczone na stronie internetowej szkoły. Może Twoja praca zachęci innych do przeczytania ciekawej lektury?!

Szczegółowe informacje dotyczące przesyłania prac znajdziesz w dzienniku elektronicznym. Akcja kierowana jest do uczniów kl. I – VIII. Przyłącz się do naszej akcji i zachęcaj innych do czytania książek!

Nauczycielka języka polskiego