Jako poeta Kajetan Koźmian zadebiutował bajką "Sosna i małe drzewka", którą napisał w 1800r.

W poetyckiej twórczości K. Koźmiana wyróżniają się przede wszystkim:
 

„Pamiętniki" - to barwna fotografia obyczajowości ziemiaństwa zamieszkującego okolice Bychawy, obfitująca w ciekawe anegdoty, opisy i opowiadania o życiu sąsiadów Koźmiana. Zawierają mnóstwo uchwyconych na gorąco rysów obyczajowych ówczesnego społeczeństwa, w interesujący sposób ukazują mężów stanu z czasów Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego. „Pamiętniki" to kopalnia wiedzy o życiu lubelskiej szlachty, o zagadnieniach obyczajowych, politycznych, kulturalnych, o dokonujących się przemianach i przeobrażeniach Lubelszczyzny i kraju.

ODY:

• „Oda na wojnę w roku 1800 ukończoną";
• „Oda na zawarty pokój 1809";
• „Oda na pożar Moskwy";
• „Oda na upadek Dumnego";
• „Oda na zawieszenie orłów francuskich w Lublinie";
• „Oda żałobna na grobie Ludwika Osińskiego"

 

POEMATY:

• „Ziemiaństwo polskie";
• „Stefan Czarniecki"

 

MOWY:

• „Mowa Kantona Cenzora";
• „Mowa na pogrzebie Marcina Badeniego";
• „Mowa przy żałobnym zgonie Stanisława Mokronowskiego";
   

BIOGRAFIE:

• „O życiu Tadeusza Kościuszki";
• „Kilka słów o Joachimie Lelewelu";
• „Żywot Staszica";
• „Pochwała Jana Henryka Dąbrowskiego".

 

RÓŻNE WIERSZE I PISMA.

W roku 1854 Kajetan Koźmian napisał pieśń nabożną dla dzieci ze szkoły elementarnej w Bychawce
(był to pierwszy hymn szkoły),                                                                                             

Wszechmogący Stwórco Świata!
Nucim Ci błagalne pienie:
Przyjm w opiekę młode lata,
spuść na nas światła promienie.
Wlej chęć pracy, miłość cnoty,
wlej pokorę, wstręt do winy;
Byśmy żyli wśród prostoty,
Jak swej wiary prawe syny.
Od złej myśli w nędzy, w biedzie,
niech Twa ręka nas ochrania;
Gdy ubóstwo do Cię wiedzie,
Daj je znosić bez szemrania.
Z dobroczynnych rąk szczodroty
Dobroczyńcom racz nagrodzić,
Co nas wywodzą z ciemnoty,
Co w twych drogach uczą chodzić.
Spraw, abyśmy w Twym zakonie
rosnąć, godnymi się stali.
Chwalić Cię wiecznie po zgonie,
jak Cię chór aniołów chwali.